میرعماد حسنی قزوینی(961 ه.ق) از مشهورترین خوشنویسان تاریخ هنر ایران در عصر صفویه، توانست پایه خط نستعلیق را چنان مستحکم نماید که تمام صاحبنظران خطوط اسلامی، آن را عروس خطوط بنامند. میرزا غلامرضا اصفهانی (1246ه.ق) از نوادر خوشنویسی دورۀ قاجار نیز، شخصیتی جامع با شیوه خاص در تاریخ خوشنویسی ایران است. در بررسی آثار این دو هنرمند تفاوتهایی آشکار در اجرای قطعهنویسی مشاهده می‌شود. هدف از این پژوهش، شناخت شیوه خوشنویسی میرعماد حسنی قزوینی و میرزا غلامرضا اصفهانی و تطبیق قطعه خوشنویسی شده از سوره فاتحه‌الکتاب توسط این دو هنرمند از منظر مؤلفههای زیباییشناختی حسنتشکیل و حسنوضع است. پرسشهای پژوهش عبارت‌اند از: 1-مؤلفههای زیباییشناختی شیوه خوشنویسی میرعماد قزوینی و میرزا غلامرضا اصفهانی کدامند؟ 2- وجوه اشتراک و افتراق و مزیتهای حسنتشکیل و حسنوضع در اثر میرعماد و میرزا غلامرضا از منظر مؤلفههای زیباییشناختی مطرح‌شده چیست؟ برای پاسخ به پرسشها ابتدا مفردات، سپس کلمات و در پایان، ترکیببندی و شیوه کرسیبندی دو اثر موردبررسی و واکاوی زیباشناسانه قرار گرفتهاست. از نتایج این پژوهش می‌توان به فهم در نوع کتابت، نحوه اجرا و چینش حروف در آثار این دو هنرمند به‌عنوان مزیتهای حسنتشکیل و حسنوضع اشاره کرد. همچنین تفاوت شیوه نگارش آنان ناشی از اختلاف در زاویه قلمگذاری، ترکیببندی و چیدمان حروف است.
- جباری، صداقت. (1386). ویژگیهای زیباشناختی آثار میرعماد حسنی و بازتاب آن در تاریخ خوشنویسی ایران. رساله دکترا، دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا، گروه مطالعات عالی هنر.
)