طراحی منسوجات در حوزهی مد و لباس، یک عرصه زیباییشناسیِ متغیر و مبتنی بر جایگزینی مداوم طراحیهای جدید با هدف بهرهبرداریِ اقتصادی است. اما امروزه توجه به حفظ محیط زیست و بهرهبرداری از منابع، به یک چالش مهم در مسیر تداوم حیات انسانی بدل شده و در حوزه منسوجات، جایگزین نمودن مواد قابل بازیافت، مواد بادوام و استفاده از شیوههای تولیدِ منطبق بر معیارهای زیست محیطی و ... به عنوان جایگزینی برای تولید متداول و به چالشی نوین در حوزهی طراحی و زیباییشناسی مطرح شدهاست. در این راستا، مجموعهای از طراحان برای تحقق این امر، به روشهای نوینی برای طراحی منسوجات همچون بهرهبرداری از مواد طبیعی و بازیافتی و استفادهی مجدد از منسوجات مستعمل روی آوردهاند. از اینرو، پژوهش حاضر با هدف دستیابی به معیارهای زیباییشناسانه منسوجات زیست پایدار، به بررسی نظریههای حاکم بر این حوزه پرداخته و با روش توصیفی- تحلیلی و منابع کتابخانهای، درصدد ارایهی معیارهای منتج از این شیوهی طراحی برآمدهاست. بررسی تجارب طراحی به این شیوه در دوران اخیر، حاکی از آن است که این راهبرد، با نگرشهای اخلاقی و طرحِ پدیدارشناسانهی مفهوم زیبایی، درصدد توسعهی تجارب شخصی مصرف کننده از طریق آشناییزدایی، دگردیسی ارزشها، توجه به ارزشهای فرهنگی و طرد زیباییِ سوداگرایانه است.
)